امروز در برنامه ی آموزش احکام و نماز به دانش آموزان بیشبر به این مسئله دقت کردم که :

متأسفانه اکثر کودکان نابینای مطلق در تشخیص جهت, حتی در ایستادنشان مثلا رو به قبله مشکل دارند, یعنی اگر وقتی رو به جهتی ایستاده اند حتی در همان جهت حرکت بدنی انجام دهند و کمی از مسیرشان منحرف شوند متوجه نمیشوند.

و کار بجایی میرسد که ممکن است خیلی از آن جهت اولیه شان منحرف شوند.

والدین اینگونه کودکان باید در همین سنین پایین بحث تجرک و جهت یابی را به عزییانشان آموزش دهند.

این یعنی اینکه به کودکانشان طریقه ی، صحیح راه رفتن,درج کردن نقشه ی مسیرها در ذهن,دقت به اطراف,تقویت حواس دیگر,استفاده از نشانه ها و علائم در مسیرو ... را آموزش دهندد.

آنچه برای من مشخص شد, چون دانش آموز نابینای مطلق در هنگام حرکات نماز از مسیر قبله منحرف میشوند باید

اولا: نحوه برخاستن را به او آموزش داد, یعنی اینکه موقع بلند شدن حتما از دستهایش کمک بگیرد, دو دستش را جلوی زانویش روی زمین بگذارد و با تکیه به آنها بدون اینکه یکی از پاها یا هر دوی آنها را جلو بیاورد بلند شود.

ثانیا:اول نشانه ای را روی فرش نماز خانه به یاد بسپارد تا محل پاها و مهرش را روی زمین بفهمد  ( مهر را دست نگیرد و بلند شود), وقتی مهرش را روی زمین در جای مناسب گذاشت ,یکبار سجده کند تا حدود جای پا و محل سجده اش را دریابد.

توضیح بیشتر اینکه در جایی از فرش بایستد که مثلا برآمدگی یا ریشه های فرش باشد یا کنار دیوار یا چیز دیگری (مبل صندلی ...) بایستد تا جای خود را تشخیص دهد.

ثالثا:به او گفته شود که در صف نماز جماعت گاهی وقتها با دست زدن به دست افراد کنارش از درست ایستادن خود مطمئن شود.

البته شاید گفته شود که خداوند از هیچ انسانی بیش از اندازه توانش توقع ندارد,اما من میگویم که با آموزش همین نکات کوچک به کودکان نابینایمان توانایی آنها را در همه ی مراحل زندگی بالا برده و به او کمک کرده ایم تا گامی بسوی استقلال فردی بردارد.

(حتما نظر بدهید)