تجربه ای که من در طول حدود 10 سال کار با دانش آموزان کم توان ذهنی (عقب مانده ذهنی) در زمینه ی فعالیتهای پرورشی بدست آورده ام به من می گوید که آموزش برای ایشان باید به صورت تجسمی ,عینی و با تداوم و تکرار زیاد باشد.

در رابطه با آموزش نماز , سال گذشته برنامه ای را اجرا کردم که منجر به نتیجه بسیار خوبی شد و تقریباً هشتاد درصد دانش آموزان کلاسهای سوم وچهارم و پنجم شرکت کننده در نماز جماعت کلیه ی اذکار و اعمال نماز را یاد گرفتند .

در این تجربه ؛ من برنامه ام را به تکرار در آموزش و مداومت در کار با دانش آموزان به همراه اهدای جایزه فوری قرار دادم؛

دو ماه اول را هر روز با ایشان به وضو خانه می رفتم و اول خودم وضو می گرفتم سپس وضوی آنها را چک میکردم . در نمازخانه ضمن اینکه یکی از دانش آموزان را بعنوان امام جماعت قرار میدادم تمام اذکار نماز را از اول تا آخر با صدای بلند خودم برایشان می خواندم , در بین دو نماز از ایشان اذکار و اعمال را سؤال میکردم و هرکس از جلسه ی گذشته کار کرده بود و یادگرفته بود به صورت آنی جایزه میگرفت.

دو ماه بعد را در وضو بیشتر به آنهایی که وضویشان هنوز اشکال داشت پرداختم و در نماز کسی را بعنوان امام جماعت قرار میدادم که قسمتهای بیشتری از نماز را آموخته بود که اوهمباید باصدای بلند نماز را می خواند و هر جا را که خوب بلد نبود من می خواندم . در این مرحله بین بچه ها مسابقه نماز دو رکعتی برگزار کردیم و جوایز خوبی هم به آنها اهدا کردیم.

در مرحله ی سوم یعنی یکی دو ماه آخر سال , اذان و اقامه و با صدای خوش اذان گفتن ,تسبیحات حضرت زهرا ^{(سلام الله علیها)} و برخی احکام ساده را نیز به آموزش اضافه کردم و در پایان سال مسابقه خواندن نماز چهار رکعتی را برگزار کردیم.

البته همه ی اینها با همکاری بسیار خوب مسئولان و همکاران آموزشگاه استثنایی مورد نظر به ثمر نشست.